ಗುರುವಿನ ಗುಲಾಮನೇಕೆ ಆಗಬೇಕು?

ನಾರದರು ಭಕ್ತ ಶಿರೋಮಣಿಗಳು, ಭಕ್ತಿಶಾಸ್ತ್ರಕ್ಕೆ ಆಚಾರ್ಯರು ಕೂಡ. ಅವರ ಪೂರ್ವಜನ್ಮದ ಆಖ್ಯಾನವು ಶ್ರೀಮದ್ಭಾಗವತದಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ನಾರದರು, ಋಷಿಗಳ
ಕುಟೀರದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಕೆಯ ಮಗನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದರು. 5 ವರ್ಷದ ಬಾಲಕನಾಗಿದ್ದಾಗಲೂ, ಆಟಗಳಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದೆ, ವೇದ- ವೇದಾಂತ ಹಾಗೂ ಭಗವದ್ಭಕ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸುಳ್ಳವರಾದರು.

ಒಮ್ಮೆ ಚಾತುರ್ಮಾಸ್ಯದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಇರುವಲ್ಲಿಯೇ ಕೆಲವು ಸಾಧುಗಳು ವಾಸವಾಗಿದ್ದರು. ನಾರದರನ್ನು, ಅವರ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ನೇಮಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ನಾರದರು ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ಆಸಕ್ತಿ, ಭಗವದ್ರಸದಿಂದಾಗಿ ಅವರಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷ ಪ್ರೀತಿ ಉಂಟಾಯಿತು. ತ್ರಿಕಾಲದಲ್ಲೂ ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಭಜನೆ, ಕೀರ್ತನೆಗಳಿಂದ, ನಾರದರ ಮನಸ್ಸು ಇನ್ನೂ ಭಗವನ್ಮಯವಾಗಿ, ಸತತವಾಗಿ
ಸಾಧುಗಳು ತೋರಿದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯತೊಡಗಿದರು. ಸಾಧುಗಳ ಶುಶ್ರೂಷೆಯಿಂದ, ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವ ಕರ್ಮಫ‌ಲಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರು.

ಚಾತುರ್ಮಾಸ್ಯದ ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಸಂತರು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟರು. ಆದರೆ ನಾರದರು, ಗುರುವಾಕ್ಯ ಪರಿಪಾಲನೆಯನ್ನು ಹಾಗೆಯೇ ಮುಂದುವರಿಸಿ ದರು. ವಿಧಿವಶಾತ್‌, ಹಾವಿನ ಕಡಿತದ ಪರಿಣಾಮ ವಾಗಿ ತಾಯಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಆದರೆ ಅವರು ಧೃತಿಗೆಡಲಿಲ್ಲ. ವಿಧಿಯ ಆಟವನ್ನ ಸಹಜವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರು. ಸಂಸಾರದ ಎಲ್ಲ ಬಂಧಗಳೂ ಕಳೆದವೆಂದುಕೊಂಡರು. ವೈರಾಗ್ಯದಿಂದ ಲೋಕಾಟನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಗುರುಗಳು ತೋರಿದ ಪಥದಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದರು. ದಟ್ಟವಾದ ಅಡವಿಯನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಿ, ನಿಶ್ಚಲವಾಗಿ ತಪಸ್ಸನ್ನು ಆಚರಿಸಿದರು. ದೀರ್ಘ‌ಕಾಲದ ತಪಸ್ಸಿನ ನಂತರ, ಶ್ರೀಹರಿಯನ್ನು ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಧನ್ಯರಾದರು.

ಗುರುವಿನಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಚಲ ಭಕ್ತಿ-ನಂಬಿಕೆಗಳು ಸಾಧಕನಿಗೆ ಅತ್ಯವಶ್ಯಕ. ಗುರುವೆಂಬ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬೇಕೇಬೇಕು. ಗುರು ಭಕ್ತಿಯು ಎಷ್ಟು ಶುದ್ಧವಾಗಿರುತ್ತದೆಯೋ ಅಷ್ಟು ಬೇಗ ಅದು ಫ‌ಲಿಸುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಪಕಾಲದ ಸಂಗಡವಾದರೂ, ಗುರುವಾಕ್ಯವನ್ನು ನಾರದರು ತನ್ಮಯತೆಯಿಂದ ಜೀವನಾದ್ಯಂತ ಪಾಲಿಸಿದರು. ಭೌತಿಕ ಏಳು ಬೀಳುಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ, ಸತತವಾಗಿ ಸಾಧನೆ ಮುಂದುವರಿಸಿದರು. “ಗುರುವಿನ ಗುಲಾಮ ನಾಗುವ ತನಕ, ದೊರೆಯದಣ್ಣ ಮುಕುತಿ’ ಎಂಬ ದಾಸರ ವಾಕ್ಯವು ಈ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಿಳಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಗುಲಾಮಗಿರಿ ಶೋಷಣೆಯಲ್ಲ.
ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಸ್ವೇಚ್ಛೆಯನ್ನು ತೊರೆದು, ಸಂಯಮದ ನಡತೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಮಧುರವಾದ ಸತ್ಪಥದ ಗುಲಾಮಗಿರಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ದೊರೆಯುವಂತಾಗಲೆಂದು ಹಾರೈಸೋಣ.