ಜೂನ್‌ ಮತ್ತೆ ಬಂದಿದೆ, ಆದರೆ…

ಶಾಲೆಯ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ, ಮಮತೆಯನ್ನೂ, ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ನಗುವನ್ನೂ, ಉತ್ಸಾಹವೆಂಬ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲನ್ನೂ ಹೊತ್ತು ತರುತ್ತಿದ್ದ ಜೂನ್‌ ಈಗ ಮತ್ತೆ ಅಡಿಯಿಟ್ಟಿದೆ; ಆದರೆ, ಅದಕ್ಕೀಗ ಸಂಭ್ರಮವಿಲ್ಲ…

ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಜೂನ್‌ ಎಂದರೆ ಸಾಕು; ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಹೊಸ ಹೊಸ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುವ, ಸೀನಿಯರ್‌ಗಳಿಂದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಅರ್ಧ ರೇಟಿಗೆ ಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಭ್ರಮ. ಈಗಿನ ಹಾಗೆ ಉಚಿತ ಪುಸ್ತಕ ಕೊಡುವ ಕಾಲವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ  ಅದು. ಹಾಗೆ ತಂದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬೈಂಡ್‌ ಹಾಕಿ, ಲೇಬಲ್‌ ಅಂಟಿಸಿ, ನಮ್ಮ ಹೆಸರನ್ನು ಅದರ ಮೇಲೆ ಬರೆದ ಮೇಲೆಯೇ ಸಮಾಧಾನ. ಅದರಲ್ಲೂ ಎಂಥ ಬೈಂಡ್‌ ಹಾಕಬೇಕು, ಯಾವ ರೀತಿ ಫೋಲ್ಡ್‌  ಮಾಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ತಲೆಬಿಸಿ ಬೇರೆ.

ಕಾರಣ, ಅದು ವರ್ಷಪೂರ್ತಿ ನಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಜೋಪಾನ ಮಾಡುವಂತಿ  ರಬೇಕಲ್ಲವಾ… ಎಂಥ ಲೇಬಲ್‌ ಹಚ್ಚಬೇಕೆನ್ನುವುದು ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ತಲೆಬಿಸಿ. ಎಲ್ಲರ ಲೇಬಲ್‌ ಗಳಿಗಿಂತ ನನ್ನ  ಲೇಬಲ್ಲೇ ಚೆನ್ನಾಗಿರಬೇಕು ಎಂಬ ಆಸೆ… ಪುಸ್ತಕಗಳು ತಯಾರಾದ ಮೇಲೆ ನೋಟ್ಸು, ರಫ್ಗಳದ್ದು ಇನ್ನೊಂದು ಕಥೆ. ನಂತರ, ಹೊಸ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಬ್ಯಾಗು, ಜಾಮಿಟ್ರಿ, ಪೆನ್ನು, ಪೆನ್ಸಿಲ್ಲು, ರಬ್ಬರ‍್ರು, ಮೆಂಡರ‍್ರು, ಹೊಸ ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್,  ಹೊಸ ಶೂ…. ಓಹ್‌ ಅವುಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಮುಗಿಯುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಇವೆಲ್ಲವುಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ಮೊದಲ ದಿನ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವುದೆಂದರೆ, ಅದೆಂಥ ಸಂಭ್ರಮ! ಒಂದು ವೇಳೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ್ದನ್ನು ಅನಿವಾರ್ಯ ಕಾರಣದಿಂದ ಕೊಡಿಸಿಲ್ಲ  ಎಂದರೆ ಮುಗೀತು, ಆಕಾಶವೇ ಕಳಚಿ ಬಿದ್ದಂತೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಗಾ- ಯಮುನಾ ಹರಿಸಿ… ಓಹ್‌, ಅದೆಂಥ ಸಂಕಟವೆಂದರೆ, ಅಪ್ಪ- ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ ಅನ್ನಿಸಿ, ಅಂದೇ ಅದನ್ನು ಕೊಡಿಸಿಬಿಡಬೇಕು! ಈ ಎಲ್ಲ  ನೆನಪುಗಳೂ ಜೂನ್‌ ಬಂತೆಂದರೆ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ…: ಈವರೆಗೂ ಹೇಳಿದ್ದು ನಮ್ಮ ಕಾಲದ ಕಥೆ. ಆದರೀಗ ನನ್ನ ಮಗನ ಕಾಲಕ್ಕೆ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಬದಲಾಗಿದೆ. ವರ್ಷದ ಕೊನೆಯ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಮುಂದಿನ ವರ್ಷದ ದಾಖಲಾತಿ ಮತ್ತು ಅದರ  ಫೀಸು, ನೋಟ್‌ ಪುಸ್ತಕ ಮತ್ತು ವರ್ಷದ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಆಗುವಷ್ಟು ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಲಕರಣೆಗಳ ಪ್ಯಾಕೇಜ್‌… ಎಲ್ಲ ಸೇರಿ, ಹೆತ್ತವರು ತಮ್ಮ ಸಣ್ಣ ಮಕ್ಕಳ ಓದಿಗಾಗಿ ಹೆಚ್ಚು ಖರ್ಚುಮಾಡಬೇಕಾಗಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಟಿಪ್‌ಟಾಪಾಗಿ  ತಯಾರಾಗುವ ಮಗುವಿಗೆ ಮಾತ್ರ, ಯಾವ ಸಂಭ್ರಮವೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.

ಕತ್ತೆಯಂತೆ ಭಾರ ಹೊತ್ತು, ಅವ್ಯಕ್ತ ಭಯ- ಕಳವಳದಿಂದ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಅತಿಯಾದ ಶಿಸ್ತು, ಪಠ್ಯಕ್ರಮದ ಹೊರೆ, ಶಿಕ್ಷಕರ ಭಯ… ಯಾವುದು  ಮಗುವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಹೆದರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳುವುದು? ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಅಲ್ಲಿ ಮಗುವಿನ ಸ್ವತ್ಛಂದತೆಗೆ ಆಸ್ಪದವೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ನಾವು ಮಕ್ಕಳನ್ನು, ರೇಸಿನಲ್ಲಿ ಕುದುರೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತೆ ಒಯ್ದು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಮಗುವೇ ಮೊದಲಿಗನಾಗಬೇಕೆಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಆನ್‌ಲೈನ್‌ನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ…: ಇವೆಲ್ಲ ವೈರುಧ್ಯಗಳ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ, ಪರಿಹಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ, ಕೊರೊನಾ ಬಂದು ಅಪ್ಪಳಿಸಿದೆ. ರಜೆ ಮುಗಿಯುತ್ತಾ ಬಂದರೂ, ಮುಂದೇನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಸದ್ಯದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು  ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಬಂಧಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ವಿಧಿ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಎಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಮಗುವಿನ ಶಿಕ್ಷಣ ನಿಲ್ಲಬಾರದು.

ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅಂತರ್ಜಾಲದ ಮೊರೆ ಹೋಗಿದ್ದೇವೆ. ಅಂತೆಯೇ  ಆನ್‌ಲೈನ್‌ ತರಗತಿಗಳತ್ತ ಶಾಲೆಗಳು ಮುಖಮಾಡಿವೆ. ಆದರೆ, ಪ್ರಿಕೆಜಿ, ಎಲ್‌ಕೆಜಿ, ಯುಕೆಜಿಗಳಿಗೂ ಆನ್‌ಲೈನ್‌ ತರಗತಿ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಅಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲ ದಿಗ್ಭ್ರಾಂತರಾದರು. ಆ ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆನ್‌ಲೈನ್‌ ಪಾಠ  ಅಗತ್ಯವಾ? ಎಲ್‌ಕೆಜಿಯ ಮಕ್ಕಳು ಆನ್‌ಲೈನ್‌ ಮೂಲಕ ಕಲಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾ? ಇಂಥ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಹತ್ತು ಕಡೆಯಿಂದ ಕೇಳಿಬಂ ದವು. ಈಗಲೂ ಆ ವಿಷಯವಾಗಿ ಪರ- ವಿರೋಧದ ಮಾತುಗಳು ನಡೆದೇ ಇವೆ.

ವಿಡಿಯೋದ ಮಾತು ಪಾಠವಾ?: ಇದರಿಂದಾಗಿ, ಜೂನ್‌ ತಿಂಗಳ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಮಗು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಆದರೆ, ಕೊರೊನಾ ಕಾರಣದಿಂದ ಸಿಕ್ಕ ದೀರ್ಘ‌ ರಜೆಯನ್ನು ಮಕ್ಕಳು ಖುಷಿಯಾಗಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ತರಗತಿಯಲ್ಲದ  ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಕೂರಿಸಿ ಓದು ಎನ್ನುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಅವರಿಗೂ ಅಯೋಮಯವಾಗಿದೆ. ಮನೆ ಎಂದರೆ ಎಂಥದೋ ನೆಮ್ಮದಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವರು, ಮನೆಯೂ ಶಾಲೆಯಾದದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಹೌಹಾರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈಗೇನಿದ್ದರೂ, ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪಾಠ  ಕೇಳುವುದು. ಉಳಿದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಭ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಆಟ.

ನಾಲ್ಕು ಜನ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಆಟಕ್ಕಾಗಿ ಬೀದಿಗಿಳಿಯುವಂತಿಲ್ಲ! ಆಟವೆಂದರೆ ಮೊಬೈಲ್‌ ಗೇಮ್‌ ಅಷ್ಟೇ. ಸ್ನೇಹಿತರಿಲ್ಲದೇ ಅದೂ ಒಂದು ಆಟವಾ? ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಗುರುಗಳಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದವರು, ಈಗ ವಿಡಿಯೋ ಮೂಲಕ ಕೇಳಿದ್ದನ್ನು ಹೇಗೆ ಪಾಠವೆಂದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು? ಇಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರವಂತೂ ಯಾರಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ. ಇವೆಲ್ಲ ಇನ್ನಷ್ಟೇ ಅಭ್ಯಾಸವಾಗ ಬೇಕಿದೆ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ. ಇಂತಹ ವಿಷಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಜೂನ್‌ ಅಡಿಯಿಟ್ಟಿದೆ; ತಣ್ಣಗೆ ಯಾವ ಸಂಭ್ರಮವ ನ್ನೂ ಹೊತ್ತು ತರದೆ…

* ಆಶಾ ಜಗದೀಶ್