Advertisement
ಯಾಕೋ ಕಾಣೆ: ದೊಡ್ಡವನಾದ ಮೇಲೂ ಸ್ಟಾಲ್‌ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ಅಂತಹ ಆಸಕ್ತಿ ಹುಟ್ಟಲಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ ತಿಂಡಿ ಸಪ್ಲೈ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ಇಲ್ಲದಾಗ, ಅಪ್ಪ ಹೋಗಿ ಗಲ್ಲದ ಮೇಲೆ ಕೂರುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ, ಸಪ್ಲೈ ಕೆಲಸ ನನ್ನ ಹೆಗಲಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅಪ್ಪ ನನ್ನನ್ನೂ ಹೋಟೆಲ್ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು ಅಂತ, ಆವಾಗವಾಗ ಭಯ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗಾಗಿ, ಹೆಚ್ಚಾಗಿಸ್ಟಾಲ್ ಕಡೆ ತಲೆ ಹಾಕುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಆಡುವುದು, ಸ್ವೀಟ್‌ ಸ್ಟಾಲ್‌ನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇದ್ದ ಬಲು ದೊಡ್ಡ ನೆಪ. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದರೆ, ಸಂಜೆ ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ ಆಡಿ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಬಂಕ್‌ ಹೊಡೆದು ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ ಆಡುತ್ತಿದ್ದದ್ದೂ ಉಂಟು. ಗೆಳೆಯರ ದಂಡು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲೂ ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ ಆಡಲು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಟೀಮ್‌ನಲ್ಲಿ ನನಗೆ, ಜಾಂಟಿ ರೋಡ್ಸ್ ಅಂತ ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಟದಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಪಳಗಿದ್ದೆ. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ, ನಾನು ಕ್ರಿಕೆಟರ್‌ ಆಗಿ ಹೆಸರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ವೇಳೆಗೆ, ಸ್ವೀಟ್‌ ಸ್ಟಾಲ್‌ಗೆ ಬಾ ಎಂದು ಅಪ್ಪ ಪೀಡಿಸತೊಡಗಿದರು. ದೊಡ್ಡಪ್ಪನಿಗೆ ಹುಷಾರಿಲ್ಲ. ಸ್ವೀಟ್‌ ಸ್ಟಾಲ್‌ ನೋಡಿಕೋ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ನೋ ಅನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದೆ, ಆಗಾಗ ಹೋಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಫೋರು, ಸಿಕ್ಸರ್‌, ಫ್ಲಿಕ್‌ ಶಾಟ್‌ಗಳ ಜೊತೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿತ್ತು. “ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ವೈಎಂಸಿಎ ಅಂತಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸೇರಿದರೆ, ಸ್ಟೇಟ್‌ ಲೆವೆಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಆಡಬಹುದು’ ಅಂತ ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಗೆಳೆಯ ಹೇಳಿದ. ಅವನ ಮಾತು ಕೇಳಿದ ನಂತರ, ಸ್ವೀಟ್‌ ಸ್ಟಾಲ್‌ನ ಸಹವಾಸವೇ ಸಾಕು ಅನಿಸತೊಡಗಿತು. ಒಂಭತ್ತನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಒಮ್ಮೆ ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು, ನೇರ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ, ಎಲ್ಲೋ ಕ್ರಿಕೆಟ್‌ ಆಡೋಕೆ ಹೋಗಿದ್ದಾನೆ ಬರ್ತಾನೆ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ನಾನು ಚಿನ್ನಸ್ವಾಮಿ ಕ್ರೀಡಾಂಗಣಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ, ಅಲ್ಲಿ ಗೇಟ್‌ ಕೀಪರ್‌ನನ್ನು ಕಾಡಿ ಬೇಡಿ, ತೆಂಡೂಲ್ಕರ್‌, ಗಂಗೂಲಿ ನಡೆದಾಡಿದ ನೆಲವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಆಮೇಲೆ, ವೈಎಂಸಿಎಗೆ ಹೋಗಿ, ಕ್ರಿಕೆಟರ್‌ ಆಗಲು ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ತಯಾರಾಗಿ ಬರಬೇಕು ಅಂತ ಮಾಹಿತಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ, ಊರಿಗೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ
ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ!
Related Articles
Advertisement
ಶ್ರೀರಂಗನಾಥ ತಳಕೂರು, ಬಾಗೇಪಲ್ಲಿ