Advertisement
ಆಗಿನ್ನೂ ನಾನು ಎರಡನೆಯ ತರಗತಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿ. ಪ್ರೌಢಿಮೆ ಇಲ್ಲದ ಎಳೆಯ ವಯಸ್ಸು. ತುಂಬಾ ಚೂಟಿ ಮಾತಿನ ಮಲ್ಲಿ ಮನಬಂದಂತೆ ಮಾತನಾಡುವುದು, ವರ್ತಿಸುವುದು ನನಗೆ ರೂಢಿಯಾಗಿತ್ತು. ಪೋಷಕರ ಮಾತನ್ನು ಸಹ ಕಡೆಗಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ವರ್ಷ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಗೆ ಹೊಸ ಶಿಕ್ಷಕಿಯೋರ್ವರು ಬಂದಿದ್ದರು. ನಮಗೆ ನೈತಿಕ ಮೌಲ್ಯದ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸಲು ಅವರನ್ನು ನೇಮಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ತುಂಬಾ ಶಾಂತ ಸ್ವಭಾವದವರು.
Related Articles
Advertisement
ಆ ಬಹುಮಾನವನ್ನು ತಾಯಿಗೆ ತೋರಿಸುವ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಜೋಪಾನವಾಗಿ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿ ಇರಿಸಿದ್ದೆ. ಶಾಲೆಯಿಂದ ಮರಳುವಾಗ ದಾರಿ ಮಧ್ಯೆ ಏನನೋ ತೆಗೆಯುವ ಬರದಲ್ಲಿ ಬಹುಮಾನವಾಗಿ ಪಡೆದ ಪೆನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದದ್ದು ನನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಆ ಪೆನ್ನನ್ನು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ತೋರಿಸಿ ಖುಷಿಪಡಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಹಂಬಲದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಗಿನ ಜಿಪ್‌ ತೆರೆದಾಗ ಆ ಬ್ಯಾಗಿನಲ್ಲಿ ಪೆನ್‌ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ತಿಳಿಸಿದಾಗ ಆಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸಿ, ಅದನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಿರಬಹುದು ಎಂದು ಸರಿಯಾಗಿ ಯೋಚಿಸಲು ಹೇಳಿದರು.
ಹಾಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದಾಗ ಆ ಪೆನ್‌ ನಾನು ಬ್ಯಾಗಿನಿಂದ ಏನ್ನನ್ನೂ ತೆಗೆಯುವಾಗ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಿರಬಹುದು ಎಂಬುದು ಜ್ಞಾಪಕಕ್ಕೆ ಬಂದು ಕೂಡಲೇ ಹುಡುಕುತ್ತ ಹೊರಟೆ. ಪೆನ್ನು ಬಿದ್ದ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಅದಾಗಲೇ ಯಾರೋ ಅದರ ಮೇಲೆ ಗೂಡ್ಸ್‌ ವಾಹನವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದರು. ನಾನು ಚಾಲಕನಿಗೆ ವಾಹನವನ್ನು ತೆಗೆಯಲು ವಿನಂತಿಸಿದೆ. ಪೆನ್ನು ವಾಹನದಡಿ ತುಂಡಾದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ನಾನು ಆ ತುಂಡಾದ ಪೆನ್ನನ್ನು ಮನೆಗೆ ತಂದು ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿದರೂ ಕೂಡ ಅದು ಮೊದಲಿದ್ದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮರಳಲಿಲ್ಲ. ಆ ದಿನ ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ಸಂತೋಷವೂ ನೀರುಪಾಲಾಯಿತು. ನನ್ನ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿ ತನಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಶಿಕ್ಷೆಯೂ ದೊರೆಯಿತು.
ಜೀವನದಲ್ಲೂ ಕೂಡ ಹಾಗೆ ನಾವು ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು. ಯಾವ ವಸ್ತುವನ್ನು ಬೀಳಿಸಿ ಅದನ್ನು ಹಾಳುಗೆಡವಿ ಮತ್ತೆ ಜೋಡಿಸಿದರೂ ಅದು ಹೇಗೆ ಮೊದಲಿದ್ದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮರಳುವುದಿಲ್ಲವೋ ಹಾಗೆಯೇ ನಾವು ಬೇರೆಯವರೊಂದಿಗೆ ಯೋಚಿಸದೆ ಮಾತನಾಡುವುದು, ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ವರ್ತಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ನೋವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಿ, ಮತ್ತೆ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಎಷ್ಟೇ ಸಮಾಧಾನದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡಿದರೂ ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಮೊದಲಿದ್ದ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮರಳಲು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.
ಆದ್ದರಿಂದ ನಾವು ಯಾವುದೇ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ವಸ್ತುವಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಸಂಬಂಧಗಳೇ ಅದನ್ನು ಜೋಪಾನವಾಗಿ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ನಾವೂ ಅದನ್ನು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
-ಸಮೃದ್ಧಿ ಕಿಣಿ
ಡಾ| ಬಿ.ಬಿ.ಹೆಗ್ಡೆ ಕಾಲೇಜು, ಕುಂದಾಪುರ