Advertisement
ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ಮೂರು ದಿವಸದ ಬಳಿಕ ಪಾಠ ಬೋಧನೆಗಾಗಿ ತರಗತಿಗೆ ಹತ್ತಿಕೊಂಡದ್ದಾಯಿತು. ಮೊದಲನೆಯ ಪಿರಿಯಡ್ಡು ಕಳೆದು ಮೂರನೇ ಪಿರಿಯಡ್ಡು 8ನೇ “ಸಿ’ ತರಗತಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರೊಂದಿಗೆ ಹೋದೆ. ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಕ ತರಬೇತಿ ಕೇಂದ್ರದ ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆಯೂ ಇದ್ದರು. ಅಬ್ಟಾ ! ತರಗತಿ ಪೂರ್ತಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು. ಪಾಠ ಬೋಧಿಸು ತ್ತಿರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ “ತಾಳಮದ್ದಳೆ’ಯೇ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ದಿವಸ ನಾನೇನೂ ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ನನ್ನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗದೇ ಹೋದರೆ? ಎಂದು ಸುಮ್ಮಗಾಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ಮಾರನೆಯ ದಿನ ಇದೇ ತರಗತಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಆವಾಗಲೂ ನಿನ್ನೆಯ ಹಾಗೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆದು ಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತಿರಬೇಕಾದ್ರೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಗಮನಿಸದೇ ಹೋದರೆ ಯಾವ ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆಗಾದರೂ ಸಿಟ್ಟು ಬರುವುದು ಸಹಜ ತಾನೆ? ನಾನಂತೂ ಇದ್ದ ಪ್ರಶ್ಶರಲ್ಲಿ ಗದರಿಸಿದ್ದೇ ಗದರಿಸಿದ್ದು. ಅಧ್ಯಾಪಕರಿದ್ದರೂ ನಾನು ಗಮನಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸುಮ್ಮನಾದರು. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಅವರಿಗೆ ಕೋಪ ಮೂಡಿತ್ತು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಒಂಚೂರೂ ನಗುವಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರ ಮುಖ ಊದಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಇತ್ತ ನನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಗಳಾದ ಸ್ವಾತಿ ಹಾಗೂ ನಿಶಾ ಇವರಿಬ್ಬರ ಹಿಂದೆ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರೂ “ಟೀಚರ್‌’ ಎನ್ನುತ್ತ ಸೆರಗಿನ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಬಳಿಗೆ ಯಾರೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ತುಂಬಾನೆ ಬೇಸರವಾಯಿತು.
Related Articles
Advertisement
ರಜೆ ಕಳೆದು ತರಗತಿಗಳು ಆರಂಭಗೊಂಡವು. ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ನಾಯಕನಿಗಾಗಿ ಕಾದು ಕುಳಿತ ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಅದೊಂದು ದಿವಸ ಊಟ ಮುಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕೈ ತೊಳೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ಒಬ್ಟಾಕೆ ಬಂದು, “ಟೀಚರ್‌, ಶಾಲೆಗೆ ಮಮ್ಮುಟ್ಟಿ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ’ ಎಂದೊಡನೆಯೇ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ನಿಶಾಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು 8ನೇ “ಸಿ’ ತರಗತಿಯತ್ತ ಓಡಿದೆ. ಸಂಪತ್‌ ತರಗತಿಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಜತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದನು. ನಾನು ಹೋಗಿ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ನಿಂತಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಆತನ ಗೆಳೆಯ ವೈಶಾಖ್‌ ಸಂಪತ್‌ನಲ್ಲಿ ವಿಷಯ ಸೂಚಿಸಿದ. ತತ್‌ಕ್ಷಣ ಬಂದು “ಟೀಚರ್‌ ಹೇಳಿ’ ಎನ್ನುತ್ತ ಮಾತಾಡಿಸಿದ. ಶಾಲಾವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಮೂಹವೇ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಸೇರಿತ್ತು. ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಮಾತನಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ಉಳಿದವರೆಲ್ಲ ಮಮ್ಮುಟ್ಟಿ… ಮಮ್ಮುಟ್ಟಿ ಎನ್ನುತ್ತ ಮಾತನಾಡೋಕೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಆತನ ಹೆತ್ತವರು ಮೂಕವಿಸ್ಮಿತರಾಗಿ ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಸಂಪತ್‌ನ ಅಮ್ಮ ಮಾತನಾಡುತ್ತ, “ಅವನಿನ್ನು ಸೋಮವಾರದಿಂದ ಶಾಲೆಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ’ ಎಂದು ನುಡಿದರು. “ಇನ್ನು ಬರ್ತಾನಲ್ಲ’ ಎಂಬ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ “ಸರಿ’ ಎನ್ನುತ್ತ ಹೆತ್ತವರಿಗೂ ಸಂಪತ್‌ಗೂ ವಿದಾಯ ಹೇಳಿದೆವು. ಮತ್ತೆ ನಾನು ಹಾಗೂ ನಿಶಾ ಈ ಎಲ್ಲ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕುತ್ತ ಗ್ರಂಥಾಲಯದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನಮ್ಮ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿದೆವು.
ಮುಂದೆ ಸಂಪತ್‌ ನಮ್ಮೊಂದಿಗಿದ್ದ ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ನಾನು ಎಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೂ ಕೂಡ ಓಡಿಬಂದು ಕೈಹಿಡಿದು “ಮಾತನಾಡಿ ಟೀಚರ್‌’ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದನು. ಆವಾಗ ನಮ್ಮ ಮಾತುಕತೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಏನು ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದೂ ತೋಚುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ನನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಗಳಿಗೆ ಕೊಂಚ ಅಸೂಯೆ ತೋರಿದ್ದೂ ಉಂಟು. ನಾನು ಅವನಿಗೆ ಹೇಗೆ, ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟವಾದೆನೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ “ಟೀಚರ್‌’ ಎಂದು ಕರೆದು ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿದ ಮೊದಲ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ. “ಮೈ ಪೆಟ್‌ ಸ್ಟೂಡೆಂಟ್‌’.
ನನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿನ ತರಗತಿಯೆಂದರೆ ಅದು 8ನೇ “ಸಿ’. ಹಾಗಂತ ಉಳಿದ ತರಗತಿಯನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ ಎಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೂ ಒಂದು ತೂಕ ಜಾಸ್ತಿ 8 “ಸಿ’ ತರಗತಿಗೆ. ನಾನು ಪ್ರತೀ ತರಗತಿ ಮಾಡುವಾಗಲೂ ನನ್ನಿಂದ ಬೈಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಾಗಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ, ನಾನು ಅವರ ಪಾಲಿಗೆ ಜೋರಿನ ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆಯಾಗಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಯ ದಿನ ಅಂದರೆ, ಶಿಕ್ಷಕ ತರಬೇತಿಯ ಕೊನೆಯ ದಿವಸ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಬರೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಎಲ್ಲರೂ “ನೀವು ಇಷ್ಟ’ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದರು. ನಾನಂತೂ ಈ ಉತ್ತರವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಶಾಲೆಗೆ ವಿದಾಯ ಹೇಳುವ ಕೊನೆಯ ದಿನ ಹಾಗೂ ಕೊನೆಯ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ “ಟೀಚರ್‌ ಹೋಗ್ಬೇಡಿ’ ಎಂದು ಅತ್ತಿದ್ದರು. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಈ ಪ್ರೀತಿಗೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಂಚು ಕೂಡ ನೆನೆದಿತ್ತು.
ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತ ಕ್ಷಣಗಳು, ಶಾಲಾ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ , ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ ದಿನಗಳು ಒಂದು ಅನುಭವವೇ ಸರಿ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದ ಮೊದಲ ವಾರದಲ್ಲಿಯೇ “ಬಿಇಎಂ ಶಾಲೆಯಿಂದ ಒಮ್ಮೆ ಹೊರಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಸಾಕು’ ಎಂದೆನಿಸಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಕೊನೆಗೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಡೋಕೆ ಮನಸ್ಸೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಹೊರಡದೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಂತೂ ಬೀಳ್ಕೊಡಲೇ ಬೇಕಾಯಿತು. ಆ ನೆನಪುಗಳೆಲ್ಲ ಈಗ ಮತ್ತೂಮ್ಮೆ ಮರಳಿ ಬಾರದ ದಿನಗಳಾಗಿ ಸವಿನೆನಪುಗಳಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ.
ಅರ್ಪಿತಾ ಬಿ.ಎಡ್‌ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿ ಕಾಸರಗೋಡು