Advertisement
ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚೆಗಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿವೇಶನ ಎನ್ನುವುದು ಸರಕಾರ ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಪಕ್ಷಗಳ ನಡುವೆ ದೋಷಾರೋಪಣೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಕಿತ್ತಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ವೇದಿಕೆಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು ದುರದೃಷ್ಟಕರ ಬೆಳವಣಿಗೆ. ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರ ಪಾಲಿಗೆ ಚುನಾವಣಾ ರ್ಯಾಲಿ ಮತ್ತು ಅಧಿವೇಶನದ ಭಾಷಣ ಒಂದೇ ರೀತಿಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡಾಗಿರುವುದು ವಿಷಾದಿಸಬೇಕಾದ ಸಂಗತಿ. ಪದೇ ಪದೇ ಸಭಾಧ್ಯಕ್ಷರ ಪೀಠದ ಎದುರು ಧಾವಿಸಿ ಪ್ರತಿಭಟಿಸುವುದು, ಭಾಷಣ ಮಾಡುವಾಗ ಗದ್ದಲ ಎಬ್ಬಿಸಿ ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸುವುದು ಇವೆಲ್ಲ ಈಗ ಅಧಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ಮಾಮೂಲಾಗಿ ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯಗಳು. ಮುಂದೂ ಡಿಕೆ, ಸಭಾತ್ಯಾಗಗಳಿಲ್ಲದ ಅಧಿವೇಶನಗಳೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತಾಗಿದೆ. ಮುಕ್ತಾ ಯದ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಅಧಿವೇಶನ ಎಷ್ಟು ಫಲಪ್ರದವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದಾಗ ನಿರಾಶೆಯೇ ಕಾದಿರುತ್ತದೆ. ಅಧಿವೇಶನ ನಡೆಯುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನಿಮಿಷಕ್ಕೂ ಸಾವಿರಾರು ರೂಪಾಯಿ ಖರ್ಚಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಜನರ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣ ಎನ್ನುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯೂ ಇಲ್ಲದೆ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಅದನ್ನು ವ್ಯರ್ಥಗೊಳಿಸುವು ದನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಖೇದವಾಗುತ್ತದೆ.
ಅಧಿವೇಶನವೆಂದರೆ ಚರ್ಚಿಸಿ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವುದು. ಇದರಲ್ಲಿ ಸರಕಾರ ಮತ್ತು ವಿಪಕ್ಷ ಸಮಾನವಾಗಿ ಸಹಭಾಗಿಗಳಾಗಬೇಕು.ವಿವಾದ ಗಳನ್ನೆತ್ತಿ ಸರಕಾರವನ್ನು ಇಕ್ಕಟ್ಟಿಗೆ ಸಿಲುಕಿಸುವುದೊಂದೇ ವಿಪಕ್ಷದ ಗುರಿ ಯಾಗಬಾರದು. ಅಂತೆಯೇ ಸರಕಾರವೂ ವಿಪಕ್ಷದ ಆರೋಪಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಸಮರ್ಪಕವಾದ ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡಬೇಕೆ ಹೊರತು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿ ದ ವರನ್ನು ಹಣಿಯುವುದು ಅಥವಾ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಸುವುದಷ್ಟೇ ತನ್ನ ಕೆಲಸ ಎಂದು ಭಾವಿಸಬಾರದು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಅಧಿವೇಶನ ಫಲಪ್ರದ ಎಂದಾಗುತ್ತದೆ. ಚುನಾಯಿತ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳಿಗೆ ಸಭ್ಯವಾಗಿ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದಾದರೆ ಅವರನ್ನು ಕಾನೂನಿನ ಮೂಲಕ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಉಪರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ವೆಂಕಯ್ಯ ನಾಯ್ಡು ಸಂಸತ್ತಿನ ಅಧಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರಿಸಿದ್ದರು. ಈ ಮಾತನ್ನು ರಾಜ್ಯಗಳ ಅಧಿವೇಶನಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯಿಸಬಹುದು. ಗಲಾಟೆ ಮಾಡುವ ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳನ್ನು ಲಗಾಮಿನಲ್ಲಿಡಲು ಅಗತ್ಯಬಿದ್ದರೆ ಸಭಾಪತಿ ಕಠಿಣ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕು.
Related Articles
Advertisement