Advertisement
ಕಟ್ಟು ಮೀಸೆ ಕಟ್ಟಿದ ಅನಂತರ ಅದು ಜಾರುತ್ತದೋ ಎಂಬ ಭಾಸ ಮತ್ತು ಮಾತಾಡಲು ಆತಂಕ ಎನ್ನುವವರು ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅಭ್ಯಾಸದ ಬಲದಲ್ಲಿ ಮಾತಿನ ನಿರರ್ಗಳತೆಗೆ ತೊಡಕಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹಿಂದಿನ ಕಲಾವಿದರು ಹಾಗೂ ಈಗಲೂ ವೃತ್ತಿ ಮೇಳದ ಹಿರಿಯ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಒಲವಿನ ಕಲಾ ವಿದರು ತೋರಿಸಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ.
ಯಕ್ಷಗಾನವೆಂಬ ದೃಶ್ಯಮಾಧ್ಯಮ ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಕರಾವಳಿ ಜನರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಾಸು ಹೊಕ್ಕಾಗಿದೆ. ಕರಾವಳಿ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವೈಷ್ಣವ ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ ಕೃಷ್ಣನ ಪೂಜೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಗೆ ಬಂದ ಕಾಲವದು. ಕೃಷ್ಣ, ಪ್ರಕೃತಿ -ಪುರುಷ ಸಂಯೋಗವೆಂಬುದು ಬಡಗು (ನಡು) ತಿಟ್ಟಿನ ಸೀಮೆಯ ಜನರ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ. ನಮ್ಮ ಯಕ್ಷಗಾನ ಕಲಾವಿದರು ಈ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸೊಂಟದ ಕೆಳಭಾಗ ಪ್ರಕೃತಿ ಎಂತಲೂ, ಕಟಿಯ ಮೇಲ್ಭಾಗ ಪುರುಷವೆಂತಲೂ ಪರಿಗಣಿಸಿ, ಕಟಿಯಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಚೌಕುಳಿ ಸೀರೆಸುತ್ತಿ, ಕಟಿಯಿಂದ ಮೇಲೆ ಪುರುಷನಂತೆ ಧಗಲೆ ಅಂಗಿ ಹಾಕಿ, ಕೇದಿಗೆ ಮುಂದಲೆ ಕಟ್ಟಿ ಮುಖಕ್ಕೆ ಗೌರ (ಬಿಳಿ) ಬಣ್ಣ ಬಳಿದು ಕೃಷ್ಣನ ವೇಷ ಚಾಲ್ತಿಗೆ ತಂದರು. ಜತೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕೃತಿ-ಪುರುಷ ವೇಷಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಆಭರಣಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಹಾಕಿ ಅಲಂಕಾರಗೊಳಿ ಸಿದರು. ಕೃಷ್ಣನ ವೇಷದ ರಂಗಸ್ಥಳ ಪ್ರವೇಶ ಕ್ರಮವೂ ಭಿನ್ನ. ಇತರ ವೇಷಗಳು ಚೌಕಿಗೆ ಮುಖ ಮಾಡಿ (ಗಣಪತಿ ಹೂಡಿರುತ್ತಾರೆ) ತೆರೆ ಕುಣಿದು ರಂಗಸ್ಥಳ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದರೆ ಕೃಷ್ಣನ ವೇಷ ತೆರೆ ಸರಿದು ನೇರ ರಂಗಸ್ಥಳ ಪ್ರವೇಶಿಸುವುದು ಕ್ರಮ. ಅವನೇ ದೇವರಲ್ಲವೇ! ಇದು ಬಡಗು (ನಡು) ತಿಟ್ಟಿನ ವೈಶಿಷ್ಟ್ಯ. ಕಲಾವಿದರು ಪ್ರದರ್ಶನ ನೀಡುವ ಸೀಮೆಯಲ್ಲಿ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಪಾಲಿಸುವುದು ಧರ್ಮ.
Related Articles
Advertisement