ಬುತ್ತಿ ಏಕೆ ಎಸೆಯಲಿಲ್ಲ?

ಮುರಳಿ ಮತ್ತು ರಾಜು ಇಬ್ಬರೂ ಗೆಳೆಯರಾಗಿದ್ದರು. ಒಂದೇ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಓದುತ್ತಿದ್ದರು. ಮುರಳಿಯ ಹೆತ್ತವರು ಶ್ರೀಮಂತರಾಗಿದ್ದರು, ರಾಜು ಬಡ ಕುಟುಂಬದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ. ಆದರೂ ಅವರ ನಡುವೆ ಬೇಧ ಭಾವ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಊಟಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ರಾಜು ಮತ್ತು ಮುರಳಿ ಒಂದೇ ಕಡೆ ಕೂತು ಊಟದ ಡಬ್ಬಿಯನ್ನು ತೆರೆದರು.

ರಾಜುವಿನ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿ ಹಳಸಲು ಅನ್ನದ ಜೊತೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಈರುಳ್ಳಿ ಚಟ್ನಿ ಇತ್ತು. ಇದನ್ನು ನೋಡಿದ ಮುರಳಿ “ಇದೇನು ರಾಜು ನೆನ್ನೆ ಮಾಡಿದ ಅನ್ನ ಮತ್ತು ಖಾರದ ಚಟ್ನಿಯನ್ನು ತಂದಿದ್ದೀಯಾ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ರಾಜು “ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊತ್ತು ಮಾತ್ರ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ನೆನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಮಾಡಿದ್ದನ್ನೇ ತಂದಿದ್ದೇನೆ’ ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದ. ಮುರಳಿಗೆ ರಾಜುವಿನ ಕುಟುಂಬದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅರ್ಥವಾಯಿತು.

ಅವನು ರಾಜುವಿಗೆ, “ಆ ತಂಗಳ ಅನ್ನ ಬಿಸಾಕು. ನನ್ನ ಬುತ್ತಿಯಲ್ಲಿಡುವುದನ್ನು ಇಬ್ಬರೂ ತಿನ್ನೋಣ’ ಎಂದು ಒಂದು ಉಪಾಯ ಸೂಚಿಸಿದ. ರಾಜು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾ “ಇಲ್ಲ ಮುರಳಿ, ಈ ಅನ್ನದ ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ತಂದೆ ತಾಯಿಯರ ಶ್ರಮವಿದೆ. ಅವರು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸಂಪಾದಿಸಿರುವ ಈ ಅನ್ನದ ಹಿಂದೆ ನನ್ನ ಹೆತ್ತವರದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ನೂರಾರು ಜನರ ಪರಿಶ್ರಮವಿದೆ. ಅದನ್ನು ಎಸೆಯುವುದು ತಪ್ಪು.’ ಎಂದನು. ಈ ಮಾತುಗಳು ಮುರಳಿಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತು. ರಾಜುವಿಗೆ ಇರುವ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಕಂಡು ಮುರಳಿಗೆ ಅವನ ಮೇಲೆ ಅಭಿಮಾನ ಮತ್ತು ಸ್ನೇಹ ಹೆಚ್ಚಿತು. ಬಳಿಕ ಇಬ್ಬರೂ ತಾವು ತಂದಿದ್ದ ಬುತ್ತಿಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡು ತಿಂದರು.

-ಸಿ. ರವೀಂದ್ರಸಿಂಗ್‌ ಕೋಲಾರ