Advertisement
ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರನ ಸಮಕಾಲೀನನಾಗಿದ್ದ ತಣ್ತೀಜ್ಞಾನಿ ಡಯೊಜನೀಸ್. ಆತನೊಬ್ಬ ನಗ್ನ ಫಕೀರ, ಅವಧೂತ. ತನ್ನೊಳಗನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತ ಆತ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದ್ದ; ವಸ್ತ್ರವನ್ನೂ. ಭಿಕ್ಷೆಗಾಗಿ ಒಂದು ಬೋಗುಣಿ ಮಾತ್ರ ಅವನ ಬಳಿ ಇತ್ತು.
Related Articles
Advertisement
“ಮುಂದಿನ ಜನ್ಮವೇಕೆ, ಈ ಜನ್ಮದಲ್ಲೇ ನೀನು ನನ್ನ ಹಾಗೆ ಆಗಬಹುದು. ನೀನೀಗ ದಿಗ್ವಿಜಯದಲ್ಲಿದ್ದೀಯಲ್ಲ. ಕಾಲಿಗೆ ಚಕ್ರ ಕಟ್ಟಿ ಕೊಂಡಂತೆ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಲ್ಲ, ಏಕೆ’ ಪ್ರಶ್ನೆ ತೂರಿಬಂತು. “ನನಗೆ ಮಧ್ಯಪ್ರಾಚ್ಯವನ್ನು ಗೆಲ್ಲಬೇಕಿದೆ, ಆ ಬಳಿಕ ಭಾರತ, ಆಮೇಲೆ ದೂರ ಪೂರ್ವದ ದೇಶಗಳು…’ ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ಉಸುರಿದ. ಆತ ಒಂದೊಂದೇ ಪ್ರದೇಶ ಗಳ ಹೆಸರು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಡಯೋಜನೀಸ್ ಆಮೇಲೆ, ಆಮೇಲೆ ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದ. ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಖಂಡಗಳ ಹೆಸರನ್ನೂ ಹೇಳಿದ ಬಳಿಕ ಅಲೆ ಕ್ಸಾಂಡರ್, “ಆಮೇಲೆ ನಾನು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯಬೇಕು’ ಎಂದ.
“ಆ ವಿಶ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ಈಗಲೇ ಪಡೆಯ ಬಹುದಲ್ಲವೆ! ಈ ನದಿ ದಂಡೆ ವಿಶಾಲವಾಗಿದೆ. ಬಾ ಇಲ್ಲಿ ವಿಶ್ರಮಿಸು’ ಎಂದು ಕರೆದ.“ಇಲ್ಲ ನಾನು ದಿಗ್ವಿಜಯಕ್ಕೆ ಹೊರಟಾಗಿದೆ. ಈಗ ಹಿಂದಿರುಗಲಾಗದು. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗೆದ್ದ ಬಳಿಕ ಬರುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟ ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್. ಡಯೋಜನೀಸ್ ಕೂಗಿ ಕರೆದು ಹೇಳಿದ, “ನೆನಪಿಡು, ಈಗ ವಿಶ್ರಮಿಸಲಾಗದವನು, ಈ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅರಿವನ್ನು ಹೊಂದದವನು ಮತ್ತೆಂದೂ ಅದನ್ನು ಹೊಂದಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಈಗ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅರಿವು ಉದಯಿಸದಿದ್ದರೆ ಮತ್ತೆಂದೂ ಆ ಅವಕಾಶ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ’. ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ಏನೂ ಉತ್ತರಿಸದೆ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟ. ದಿಗ್ವಿಜಯದ ನಡುವೆ ಅಸುನೀಗಿದ. ಅವನ ಶವಯಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಾಣಿಸುವಂತಿದ್ದುದು ಎರಡು ಬರಿದಾದ ಕೈಗಳು. (ಸಾರ ಸಂಗ್ರಹ)