Advertisement
ಪುತ್ತೂರಿನ ನರಿಮೊಗರು ಗ್ರಾಮದ ಪುರುಷರಕಟ್ಟೆಯ ಶಾಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಾಪಿಕೆಯಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುವ ಅವಕಾಶ ದೊರೆಯಿತು. ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದಂತಹ ಉಳಿದ ಅಧ್ಯಾಪಕರ ಮನದಲ್ಲಿ ಯಾರಿವಳು? ಎಲ್ಲಿಯವಳು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಬರುವುದು ಸಹಜ. ಎಲ್ಲರಂತೆ ನಾನೂ ಒಬ್ಬಳಾಗಿ ಬಲಗಾ
Related Articles
Advertisement
ಪುತ್ತೂರಿನ ಶಾಲೆ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆ, ನನ್ನ ಶಾಲೆ ಅನ್ನುವ ಹೊಸ ಭಾವನೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿತು. ಮಕ್ಕಳ ಜತೆ ಮಕ್ಕಳಾಗುವ ಭಾಗ್ಯ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸಿಗಲು ಸಾಧ್ಯ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಎಷ್ಟೋ ದುಃಖಗಳು ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗಿನ ಒಡನಾಟದಿಂದ ಮರೆತುಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಮಕ್ಕಳ ಕರೆಯಿಂದ ದೊರಕುವ ಸಂತೋಷ ಇನ್ನಾವುದರಿಂದಲೂ ದೊರಕದು. ನನಗೂ ನಮ್ಮೂರ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವ ಆಸೆ ಹುಟ್ಟಿತು.
ಹೌದು… ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಂತಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆಕಟ್ಟಲು ತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ಅಗತ್ಯಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಆತನ ಭಾವನೆಗಳು ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮಕ್ಕಳದು ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಭಾವನೆಗಳು. ಅದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸ್ವಾರ್ಥ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಪ್ರೀತಿ, ಶಿಸ್ತು, ತನ್ನವರೆನ್ನುವ ಮನೋಭಾವ, ವಿಶಾಲವಾದ ಆಟದ ಮೈದಾನ, ಹಚ್ಚಹಸುರಿನ ಮರಗಳು, ಕಲಿಕೆಗೆ ಪೂರಕವಾದ ಚಾರ್ಟ್ಗಳಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುವ ತರಗತಿ ಕೊಠಡಿಗಳು, ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ನಾನೇ ಮೊದಲು ಎನ್ನುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಉತ್ಸಾಹ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಡ ನನಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಮೂಡಿತು.
ನಗುನಗುತ್ತಾ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಸಹಿತರಾಗಿ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಯಶಸ್ಸು ಸಾಧಿಸುವುದು ಎನ್ನುವ ಹಾಗೆ ಇಲ್ಲಿನ ಎಲ್ಲ ಯಶಸ್ಸಿಗೂ ಇಲ್ಲಿನ ಶಿಕ್ಷಕರ ನಗು ಮುಖವೇ ಕಾರಣ ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ಅವರೊಂದಿಗೆ ನಾನು ಬೆರೆತು ಒಂದೇ ಕುಟುಂಬದಂತೆ ವಿಧ್ಯೆಯನ್ನು ಧಾರೆಯೆರೆಯುವಲ್ಲಿ ನಿರತಳಾಗಿರುವೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಜೀವನದ ಮೊದಲ ಗುರುಗಳಾದ ತಂದೆ ತಾಯಿ , ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿ ಇಲ್ಲಿಯ ತನಕ ನನ್ನ ಸರ್ವತೋಮುಖ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಕಾರಣರಾದ ಎಲ್ಲ ಗುರುಗಳನ್ನು ನೆನೆಯುತ್ತಿರುವೆ. ಅವರಿಗೆ ಚಿರ ಋಣಿಯಾಗಿರುವೆ.
-ಪವಿತ್ರಾ ಅವಿನಾಶ್
ಪುತ್ತೂರು.