Advertisement
ಆಗಿನ್ನೂ ನಾನು ಏಳನೇ ತರಗತಿ ಹುಡುಗ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಅವಾಗಾಗ್ಲೆ ಜೀನ್ಸ್ ಪ್ಯಾಂಟ್ಗಳ ಕಾಲ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಓಡಾಡಲು ರಸ್ತೆಗಳಿಲ್ಲದ ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೂ “ಬ್ಲೂ’ ಹೆಸರಿನ ಬ್ರಾಂಡೆಡ್ ಜೀನ್ಸ್ ಪ್ಯಾಂಟ್ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದ್ದವು. ದೊಡ್ಡವರಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಲಾಜಿದ್ದರೂ ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಧಾರಾಳವಾಗಿ ಕೊಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮಪ್ಪ ಸೆಲೆಕ್ಟ್ ಮಾಡಿದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನಷ್ಟೇ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅದೊಮ್ಮೆ ಏಕಾಏಕಿ ಹೊಸದೊಂದು ಜೀನ್ಸ್ಪ್ಯಾಂಟ್ ಕೊಡಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು.
Related Articles
Advertisement
ಏನ್ಮಾಡೋದು ಎಂದು ತೋಚದೆ ನನ್ನ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತನೊಬ್ಬನ ಪ್ಯಾಂಟೂ ಅದೇ ಬಣ್ಣದ್ದಿದ್ದುದರಿಂದ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯದಂತೆ ಕದ್ದು, ಅದನ್ನು ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿಗೆ ಸೇರಿಸಿದೆ. ಅದನ್ನೇ ಮನೆಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದು “ನೀರಲ್ಲಿ ನೆನೆಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ಹಾಗೆ ಆಗಿದೆ’ ಎಂದು ಸಮಜಾಯಿಷಿ ನೀಡಿದೆ, ಆದರೂ, ಅಮ್ಮ “ಇಲ್ಲಾ ನೀನು ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದೀಯಾ. ಇದು ನಾವು ಕೊಡಿಸಿದ್ದಲ್ಲ. ಯಾರಧ್ದೋ, ಏನೋ. ಹೋಗಿ ವಾಪಸ್ ಕೊಡು’ ಎಂದು ಗದರಿದರು.
ನನಗೆ ಒಳಗೊಳಗೇ ಸಮಾಧಾನವಾಯ್ತು. ನಂತರ ಯಾರಧ್ದೋ ಕೇಳಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆಂದು ಶಾಲೆಗೆ ತಂದು, “ಇದು ಮಿಸ್ಸಾಗಿ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿನೊಳಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತ್ತು’ ಎಂದು ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ಮರಳಿ ಕೊಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನೂ ಆ ಜೀನ್ಸ್ ಪ್ಯಾಂಟ್ ಬಗ್ಗೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಏನೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ. ಅದಾಗಿ ಬಹಳ ವರ್ಷಗಳವರೆಗೆ ನಾನು ಜೀನ್ಸ್ ಪ್ಯಾಂಟ್ ತೊಡಲೇ ಇಲ್ಲ. “ಪ್ರಥಮ ಚುಂಬನಂ ದಂತ ಭಗ್ನಂ’ ಅಂತಾರಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿತ್ತು ನನ್ನ ಕಥೆ.
* ಪ.ನಾ.ಹಳ್ಳಿ.ಹರೀಶ್ ಕುಮಾರ್