ಕೊನೆಗೂ ಸ್ಮಶಾನದ ಹಾದಿ ದಾಟಿದ್ದೆ…

ಆಗಿನ್ನೂ ನಾನು ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸು. ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದೆಲ್ಲ ಮಲೆನಾಡಿನ ಸುಂದರ ಸೆರಗಿನಲ್ಲೇ. ಮಲೆನಾಡು ಅಂದಮೇಲೆ ದಟ್ಟಡವಿ ಇರಲೇಬೇಕಲ್ವೇ? ದಟ್ಟಡವಿ ಅಂದಮೇಲೆ ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ ಭೂತದ ಕಥೆಗಳು ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದಿರುತ್ತವೆ. ಹಾಗಾಗಿ, ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಎಲ್ಲಿಗೂ ಹೋಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಮತ್ತೂಂದು ಕಾರಣವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ದೂರವಿದ್ದ ಸ್ಮಶಾನದ ದಾರಿ ಕೂಡ ಒಂದು.

ಅಂದು ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡಲು ಹೋದವನಿಗೆ ತಡವಾಗಿದ್ದು ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ವಾಪಸು ಬರುವಾಗ ಸ್ಮಶಾನದ ದಾರಿಯಲ್ಲೇ ಮರಳಬೇಕಿತ್ತು. ಸಮಯ ಸರಿಸುಮಾರು 7 ಗಂಟೆ ಆಗುತ್ತಾ ಬಂದಿತ್ತು. ಕತ್ತಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆವರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾಡಿನಲ್ಲಿರುವ ಆ ಸ್ಮಶಾನವನ್ನು ದಾಟಿ ಬರುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ ಎಂಬ ಚಿಂತೆ ನನ್ನಲ್ಲೇ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಅಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ, ನನಗೆ ಬೇರೆ ಯಾವ ದಾರಿ ಕೂಡ ಕಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ನನಗೆ ಸ್ಮಶಾನದಲ್ಲಿ ಕೈಹಿಡಿದಿದ್ದು ಯಾರು ಎಂದೂ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿ.

ನನ್ನ ಗಾಬರಿಯನ್ನು ಅರಿತಿದ್ದ ಆ ದಾರಿಹೋಕರು, ಮನೆ ಬಳಿ ತಂದು ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟರು. ಸ್ಮಶಾನವನ್ನು ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ನಾನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಿಟ್ಟುಸಿರನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ಮತ್ತೆ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಎಂದು ನೋಡಿಯೇ ಇಲ್ಲ.

ಪವನ್‌ ಕುಮಾರ್‌ ಎಂ., ರಿಪ್ಪನ್‌ಪೇಟೆ