ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಆ ಮಹಾನುಭಾವನಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದೆ

ಒಮ್ಮೆ ಸಂಬಂಧಿಕರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲೆಂದು ರೈಲು ಹತ್ತಿದ್ದೆ. ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ತುಂಬಾ ಜನರಿದ್ದರು. ನಾನಿದ್ದ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಂತೂ ಪ್ರಯಾಣಿಕರು ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಒಂದೆಡೆ ನಿಂತುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಕೊಂಚ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ನನಗೆ ವಿಪರೀತ ಸುಸ್ತಾಗತೊಡಗಿತು. ಆ ನೂಕುನುಗ್ಗಲಿನಲ್ಲಿ ಉಸಿರಾಡಲು ಶುದ್ಧವಾದ ಗಾಳಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನನಗಂತೂ ಕುಸಿದು ಬೀಳುವ ಹಾಗಾಯ್ತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮೊರೆ ದೇವರಿಗೆ ಕೇಳಿತು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ. ನಾನು ನಿಂತಿದ್ದ ಜಾಗದ ಹತ್ತಿರದ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅವನಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿ, ತಾನಾಗಿಯೇ ಎದ್ದು ನನಗೆ ತನ್ನ ಸೀಟು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟ. ನನಗೆ ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ ಹೇಳಲೂ ಬಾಯಿಬರದಷ್ಟು ಸುಸ್ತಾಗಿತ್ತು. ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಆ ಮಹಾನುಭಾವನಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದೆ. ಆತ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕ.

ನಿದ್ದೆ ಒತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಎಚ್ಚರವಾಯಿತು. ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟು ನೋಡಿದೆ ಬೋಗಿ ಇನ್ನೂ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು. ನನಗೆ ಸೀಟು ಬಿಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟ ವ್ಯಕ್ತಿ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರವೇ ಕೋಲು ಹಿಡಿದು ನಿಂತಿದ್ದರು. ಅವರು ನಿಂತಲ್ಲೇ ತೂಕಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೇ ಆಯ ತಪ್ಪಿ ಹತ್ತಿರದವರ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದರು. ಸುತ್ತಲಿದ್ದವರು ಅವರನ್ನು ಎತ್ತಿ ಸಹಾಯಮಾಡಿದರು. ಆಮೇಲೇ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಕಾಲಿರಲಿಲ್ಲ ಎಂದು.

ಗ್ಯಾಂಗ್ರಿನ್‌ನಿಂದ ತಮ್ಮ ಎರಡೂ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದಾಗ ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿಬಂತು. ಇಷ್ಟಾದ ಮೇಲೆಯೂ ನನಗೆ ಅವರ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕೂತುಕೊಳ್ಳಲು ಮನಸ್ಸು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಸೀಟನ್ನು ಅವರಿಗೇ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡಲು ಎದ್ದು ನಿಂತೆ. ಆದರೆ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ನನ್ನನ್ನು ತಡೆದರು. “ಈ ನೆಲದ ಮೇಲಿಟ್ಟ ಪಾದಕ್ಕಿಂತ ಮನುಷ್ಯನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿಡುವ ಹೆಜ್ಜೆಗುರುತು ಬೆಲೆಬಾಳುವಂಥದ್ದು’ ಎಂದ. ಆ ಮಾತಿಗೆ ಏನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆತ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳಿದು ಹೊರಟಿದ್ದ.

– ಸಬೀನಾ ಎ., ಮೈಸೂರು