Advertisement
ಒಂದು ಭಾನುವಾರ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಉಪಾಹಾರ ಮಾಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನ ಹುಡುಗಿಯರ ಹಾಸ್ಟೆಲ್ ಎದುರಿನ ರಸ್ತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗುವಾಗ ಎಂದಿನಂತೆ ಗೇಟ್ ಮುಚ್ಚಿತ್ತು. ಆ ಗೇಟಿನ ಎದುರು ಯಾವಾಗಲೂ ಒಬ್ಬ ಗೂರ್ಖ ಮಂಕು ಬಡಿದಿರುವಂತೆ ಕೂತಿರುತ್ತಿದ್ದ. ಯಾರಾದರೂ ಅಪರಿಚಿತರು ಬಂದಾಗ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಹೆಸರು ಬರೆಸಿ, ಗೇಟ್ ತೆರೆದು ಒಳ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ನಮ್ಮ ರೂಮಿನ ಹತ್ತಿರದ ಹೋಟೆಲ್ಗೆ ಆ ದಾರಿ ಬಹಳ ಹತ್ತಿರವಾಗಿತ್ತು. ಸಮಯ ಉಳಿಸುವ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, “ಅಷ್ಟು ದೂರ ಯಾರು ನಡೆಯೋದು?’ ಅನ್ನೋ ಸೋಮಾರಿತನದಿಂದ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ವಿ. ಸಹಜವಾಗಿ ಗೂರ್ಖ ನಮಗೆ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದ.
Related Articles
Advertisement
ನಾನು ತುಂಬಾ ಸಲ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಕುಳಿತು ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯದ ಕುರಿತು, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಕುರಿತು ಯೋಚಿಸುವಾಗ ಈ ಘಟನೆ ನನ್ನ ಮುಂದಿನ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತದೆ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ- ಅಮ್ಮ ಎಷ್ಟು ಬುದ್ಧಿವಾದ ಹೇಳಿದ್ದರೂ, ಹಿತವಚನ ನೀಡಿದ್ದರೂ ಬದಲಾಗದ ನಮ್ಮನ್ನು ಕೆಲ ಘಟನೆ ಅಥವಾ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ಬದಲಾವಣೆಗೆ ದೂಡುವುದು ಎಷ್ಟು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಅಲ್ವಾ? ಅನುಭವದ ಮುಂದೆ ನಮ್ಮ ಯಾವುದೇ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಸರ್ಟಿಫಿಕೇಟುಗಳು ಸರಿಸಾಟಿಯಾಗಲಾರವು.
ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ನೋವು ನಲಿವಿನ ಸಾರಾಂಶವು, ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮುಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳಿಗೆ ಅಡಿಪಾಯವಾಗುತ್ತವೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ನೂರು ಪ್ರತಿಶತ ಪರಿಶ್ರಮ ಹಾಕಿದಲ್ಲಿ ಅದರಲ್ಲಿ ಜಯ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ದಕ್ಕುತ್ತದೆ. ಕೊಂಚ ತಡವಾದರೂ ಪಟ್ಟ ಪರಿಶ್ರಮಕ್ಕಂತೂ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಮೋಸವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ಮಾಡಿದಲ್ಲಿ ಜಯ ನಮ್ಮನ್ನು ತಾನಾಗಿಯೇ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತದೆ. ಒಬ್ಬ ಗೂರ್ಖ “ಈ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನೀನ್ಯಾರು?’ ಅಂತ ಕೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಬೇಕೆಂಬ ಛಲ ಇಮ್ಮಡಿಯಾಗಿದೆ.
* ಕೌಶಿಕ್ ಹೆತ್ತೂರು