Advertisement
ನಮ್ಮನ್ನೇ ಗುರಾಯಿಸುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದ ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ ಪೊಲೀಸ್‌ ನನ್ನೆಡೆಗೆ ಓಡಿಬಂದ. ನಾನು ಜೋರಾಗಿ ಎಕ್ಸಲೇಟರ್‌ ಒತ್ತಿ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೆತ್ನಿಸಿದೆ. ಅದೃಷ್ಟ ಕೈಕೊಟ್ಟಿತು ನೋಡಿ: ಗಾಡಿ ಸ್ಕಿಡ್‌ ಆಗಿ ಬಿದ್ದುಬಿಟ್ಟೆ. ಅನಾಮತ್ತಾಗಿ ಪೊಲೀಸ್‌ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದೆ. ಶುರುವಾಯಿತು ನೋಡಿ ಬೈಗುಳ ಪ್ರಹಾರ! “ಯಾಕ್ರೀ ಬಿದ್ದು ಸಾಯ್ತಿರ? ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿಯೂ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗೋದಿಕ್ಕೆ ನೋಡ್ತೀರಲ್ಲ.
Related Articles
Advertisement
ಅದಿರಲಿ, ನೀವೇನು ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತೀರಾ ಸರ್‌?’ ಎಂದ. “ಲೆಕ್ಚರರ್‌’ ಎಂದು ಕೊಂಚ ಗರ್ವದಿಂದಲೇ ಹೇಳಿದೆ. ಅದಕ್ಕಾತ, “ನೀವೇ ಹೇಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಸ್ಟೂಡೆಂಟ್‌ ಒಬ್ಬ, ನೀವು ಕರೀತಿರೋದನ್ನ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಹಾಗೆ ಸೀದಾ ಹೋದರೆ ನಿಮಗೆ ಬೇಸರ ಆಗೋದಿಲ್ವೆ?’ ಎಂದು ಮರುಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಾಗ, ನಾನು ನಿರುತ್ತರನಾದೆ. ಇಷ್ಟೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ನಾವು ಅವರ ಸಾಹೇಬರ ಬಳಿ ಬಂದಿದ್ದೆವು.
ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಕೊಂಡು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೀ ಇಡುತ್ತ, “ಪ್ರತಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ಅದರದ್ದೇ ಆದ ಡಿಗ್ನಿಟಿ ಇರುತ್ತೆ ಅಲ್ವಾ ಸರ್‌? ಅರ್ಜೆಂಟಲ್ಲಿ ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ ರೂಲ್ಸ್‌ಗಳನ್ನು ಬ್ರೇಕ್‌ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಬರಬಹುದು. ನೀವದನ್ನು ಹೇಳಿದರೆ ನಮಗೂ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತೆ. ನೀವೇ ನಮ್ಮನ್ನು ವಿಲನ್‌ಗಳಂತೆ ನೋಡಿದರೆ? ಫೈನ್‌ ಕಟ್ಟುವುದೇನೂ ಬೇಡ. ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಆ ಗೌರವ ಇದೆ. ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡಬೇಡಿ ಸರ್‌’ ಎಂದರು.
ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಎಸ್ಕೇಪ್‌ ಆದ ಗೆಳೆಯ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ, “ಏನಾಯೊ¤à? ಅವನು ಹಿಡಿದ್ನಾ? ನೀನ್ಯಾಕೆ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡೆ? ನಾನು ನೋಡು ದಿನಾ ತಪ್ಪಿಸ್ಕೋತೀನಿ’ ಅಂದ. ನನಗೂ ಮೊದಲು ಟ್ರಾಫಿಕ್‌ ಪೊಲೀಸರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಏನೋ ಗೆದ್ದ ಹಾಗನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಯೋಚನೆ ಬದಲಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಏನೊಂದೂ ಮಾತಾಡದೆ ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾರ್ಟ್‌ ಮಾಡಿದೆ.
* ಶಿವಕುಮಾರ್‌ ಮಾವಲಿ