Advertisement
ಒಂದು ಹಳ್ಳಿ. ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಯುವಕ ಇದ್ದ. ಯುವಕ ಸದೃಡ, ಜೊತೆಗೆ ಬುದ್ಧಿವಂತ. ತುಂಬ ಪ್ರಯತ್ನಪಟ್ಟ ಎಲ್ಲೂ ಅವನಿಗೆ ಸರಿ ಹೊಂದುವ, ಅವನು ಇಷ್ಟರೂ ಪಡುವ ಕೆಲಸ ಸಿಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನ ಊರಿನ ಹಿರಿಯರೊಬ್ಬರು ಅವನನ್ನು ಕರೆದು ನೋಡು, ಈ ದೇಶದ ರಾಜಧಾನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಅಲ್ಲಿ ರಾಜನನ್ನು ಕೇಳು ನಿನಗೆ ಕೆಲಸ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದರು. ರಾಜಧಾನಿಗೆ ಹೇಗೆ ಹೋಗಬೇಕು, ಎಷ್ಟು ದೂರ ಇದೆ ಎಂದೆಲ್ಲ ಅವರೇ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ನೀಡಿದರು. ಅವರ ಮಾತಿನ ಮೇಲಿನ ವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ಅವನು ಹಳ್ಳಿಯಂದ ಹೊರಟು ರಾಜಧಾನಿಗೆ ಬರುತ್ತಾನೆ. ರಾಜಧಾನಿಯಲ್ಲಿ ಭೇಟಿ ಆದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಒಬ್ಬರನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾನೆ. ಇಲ್ಲಿ ರಾಜ ಎಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ? ನಾನು ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿ ಆಗಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೆ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಇವನನ್ನು ನೋಡಿ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ. ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲವಾ? ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಈಗ ಯಾರೂ ರಾಜರೇ ಇಲ್ಲ. ಯುವಕನಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆಯಿತು.
Related Articles
Advertisement
ರಾಜನನ್ನು ದ್ವೀಪಕ್ಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದಕ್ಕೆ ಇರುವ ನಾವಿಕ ಬಹಳ ಹಳಬ. ಅವನಿಗೋ ಇದು ಆಶ್ಚರ್ಯ. ಈ ಹಿಂದೆಲ್ಲ ರಾಜ ಕಣ್ಣೀರಿಡುತ್ತ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದ, ಪ್ರಜೆಗಳು ಕೈಬೀಸಿ ಕಳುಹಿಸಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಈಗ ರಾಜನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಸಂತೋಷದ ನಗು. ಪ್ರಜೆಗಳು ಕಣ್ಣೀರಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜ ಕೈಬೀಸಿ ವಿದಾಯ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನಾವಿಕ ರಾಜನನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾನೆ ನಿಮ್ಮ ಈ ನೆಮ್ಮದಿ, ಸಂತೋಷದ ಗುಟ್ಟೇನು? ಅದಕ್ಕೆ ರಾಜ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ನಾನು ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಾಗಲೇ ಗೊತ್ತು 25 ವರ್ಷದ ನಂತರ ನಾನು ಈ ದ್ವೀಪಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕು ಎಂದು ಹಾಗಾಗಿ ನನ್ನೆದುರು ಇರುವ 25 ವರ್ಷವನ್ನು ವ್ಯರ್ಥಮಾಡದೇ ಸರಿಯಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡೆ. ಈ ದ್ವೀಪವನ್ನು ನನಗೆ ವಾಸಯೋಗ್ಯವಾದ ನಗರವಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಅಳುವ ಮಾತೆಲ್ಲಿ?ನಾವು ದುಡಿಯಲು ಆರಂಭಿಸಿರುವಾಗಲೇ ಗೊತ್ತು; ನಾವು ಎಲ್ಲ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ದುಡಿಯಲಾರೆವು. ನಮಗೂ ವಯಸ್ಸಾಗತ್ತೆ, ನಮಗೂ ಖಾಯಿಲೆಗಳು ಬರಬಹುದು, ಅನಿರೀಕ್ಷಿ$ತ ಆಪತ್ತು ಬರಬಹುದು. ಆದರೆ ಇವ್ಯಾವವೂ ಅನಿರೀಕ್ಷಿ$ತವಲ್ಲ. ನಿರೀಕ್ಷಿತವೇ. ಇದನ್ನು ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಗಳಿಸುವಾಗಲೇ, ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಿಗಾಗಿ ಉಳಿಸಿ, ಉಳಿಸಿದ ಹಣವನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದೆಂದರೆ ರಾಜ ಕ್ರೂರ ಪ್ರಾಣಿಗಳಿರುವ ದ್ವೀಪವನ್ನು ವಾಸ ಯೋಗ್ಯ ನಗರವಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ. ಸಿದ್ದತೆ ಇಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲಿಗೂ ಹೊರಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಸಿದ್ದತೆಯೇ ಅಪಾರ ಸಾಧ್ಯತೆಯ ಹೆಬ್ಟಾಗಿಲು. – ಸುಧಾಶರ್ಮ ಚವತ್ತಿ