ಈಡಿಯಟ್‌ ಅಂತ ಕರೆದ್ರೂ ನನಗೇನೂ ಬೇಜಾರಿಲ್ಲ

ನೀನವತ್ತು “ಚರಿತ್ರಾ’ ಎಂದು ನಿನ್ನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ನಿನ್ನ ಸ್ನಿಗ್ಧ ನಗು ನನ್ನನ್ನು ಸೆಳೆಯಿತು. ನಿಜ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ, ಮೊದಲ ನೋಟಕ್ಕಿಂತ ನಿನ್ನ ಮೊದಲ ನಗುವೇ ನನ್ನನ್ನು ಮೋಹಪರವಶನನ್ನಾಗಿಸಿತು. ಕಾರಣ, ನಾನು ಆಗ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಬಹುಷಃ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ್ದರೆ ಅವತ್ತೇ ನನ್ನ ಮನವು ಉಯ್ನಾಲೆಯಾಗಿ ತೂಗುತ್ತಿತ್ತೇನೋ… ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನೆನಪಿದೆಯಾ, ಅಂದು ಆ ಮದುವೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳೆಲ್ಲ ಕೂಡಿ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುವಾಗ ನಾನೂ ಒಂದು ಛಾನ್ಸ್‌ ತೊಗೊಂಡು ನಿನ್ನನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಹನಿಗವನವನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದೆ, ನೀನು ಅದನ್ನೇ ಗಮನವಿಟ್ಟು ಕೇಳಿ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ ಪ್ರಶಂಸಿಸಿದೆ. ಕವನ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಭಾವದಿಂದ ನನ್ನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದೆ. ಅದೇ ಅಲ್ಲವೇ ನಮ್ಮ ಪ್ರಥಮ ನೋಟ? 

ನಮ್ಮ ಮೊದಲ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ ಅಂಕುರಿಸಿತು. ನಂತರ ಮೊದಲ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಚಿಗುರೊಡೆದಿದೆ. ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಬೇಕು ಸಸಿಯಾಗಲು. ಅದಕ್ಕೇ ಇಂಥ ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆದು ಕಳಿಸುವುದು. ತನ್ಮೂಲಕ ಮಧುರ ಕ್ಷಣಗಳ ನೆನಪಿಸುವಂಥಾ ಒರತೆಯ ನೀರುಣಿಸಿ ಸಸಿಯನ್ನು ಗಟ್ಟಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಸಸಿಯು ಪ್ರೇಮವೃಕ್ಷವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಿ, ಪ್ರೇಮಫ‌ಲಗಳನ್ನು ನೀಡಲಿ. ನಮ್ಮ ಪ್ರೇಮ ಫ‌ಲಿಸಿದ ಖುಷಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಅಡೆತಡೆಗಳಿಲ್ಲದ ರಮ್ಯತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರನ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರೇ ಬೆಳಗಾಗುವವರೆಗೂ ಮಾತಾಡಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇಬ್ಬರೂ ಕೈ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿ ಬೆಳ್ಳಿತಟ್ಟೆಯಂತೆ ಕಾಣುವ ಚಂದ್ರನೊಳಗೆ ಹೃದಯದ ಚಿಹ್ನೆ ಬಿಡಿಸಿ ಅದರೊಳಗೆ ನಮ್ಮ ಹೆಸರನ್ನು ಬರೆಯೋಣ ಮತ್ತು ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಗಿಳಿಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸೋಣ. ಯಾಕೆ ಗೊತ್ತಾ? ಅವು ಬಹುಸುಂದರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತವಂತೆ. ಅಂತೆಯೇ ನಮ್ಮ ಮಾತುಗಳು ಎಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಮುಗಿಯದಿರಲಿ ಎಂಬಾಸೆ ನನ್ನದು. 

      ಇದೇನಿದು? ಯಾವುದೋ ಹಳೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಬೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿಯಲ್ಲೇ ನೀನೂ ಪ್ರೇಮಪತ್ರ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೀಯಲ್ಲಾ ಅಂದೆಯಾ? ಏನು ಮಾಡಲಿ ಚೆರ್ರಿ? ಪ್ರೇಮಪತ್ರದಲ್ಲೂ ಹೊಸತನ ಬೇಕೆ? ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮದಲ್ಲೂ ಹೊಸತನ ಹಳೆತನವಿದೆಯೇ? ಅದೇನಿದ್ದರೂ ಹೃದಯದ ಭಾಷೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಹಳತು- ಹೊಸತರ ಹಂಗಿಲ್ಲ. ಅಲಂಕಾರ ಛಂದಸ್ಸುಗಳ ಗೊಡೆವೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಆ ಹೃದಯದ ಭಾಷೆಯ ಮುಂದೆ ನಾವು ಬರೆಯುವ ಭಾಷೆಯು ಯಾವತ್ತೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯೇ… ನನ್ನನ್ನು ಈಡಿಯಟ್‌, ಮೂರ್ಖ ಅಂಥನಾದ್ರೂ ಕರಿ. ಬೇಸರವಿಲ್ಲ. 

ಎಸ್‌.ಆರ್‌.ಎನ್‌. ಮೂರ್ತಿ, ಕೈಗಾ