ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ಗಳ ಅಬ್ಬೇಪಾರಿ ಲೈಫ್

ಓದೋಕೊ, ಬದುಕೋಕೊ ಅಂತ ಗಂಟು ಮೂಟೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಿದ್ದುಬಿಡ್ತಿವಿ. ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ ಎಂಬ ತಲೆಬರಹ ಬರೆದುಕೊಂಡು ಮನೆಯಿಂದ ಆಚೆ ಬಂದ ನಮಗೆ ಮೊದಲ ಸವಾಲು ಮನೆ ಹುಡುಕುವುದು. ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ಗೆ ಮನೆ ಕೊಡಕೂಡದು ಎಂಬುದು ಇಂಡಿಯನ್‌ ಪಿನಲ್‌ ಕೋಡ್‌ಗಿಂತ ಜಾಸ್ತಿನೇ ಪ್ರಭಾವಿಯಾಗಿ ಜಾರಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಅನಿಸುತ್ತೆ. ನಮಗೆ ಮನೆ ಅಲ್ಲ, ಅಲ್ಲ… ರೂಂ ಕೊಡುವ ಕಾನೂನು ತುಂಬಾನೇ ಬಿಗಿಯಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು, ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಯಂತೂ… ಅಯ್ಯೋ! ಅದನ್ನು ಹೇಳದೇ ಇರುವುದೇ ವಾಸಿ.  

ಕೆಲವರಂತೂ ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ಗೆ ಅಂತಾನೇ ಒಂದಿಷ್ಟು ರೂಮ್‌ಗಳು ಅಂತ ಮಾಡಿರ್ತಾರೆ (ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ ಮನೆಯನ್ನು ಮನೆ  ಅನ್ನಬಾರದಂತೆ) ಗೂಡಿನಂತಹ, ಬೆಂಕಿಪಟ್ಟಿಗೆಯಂತಹವು! ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕಿಟಕಿ, ಅಲ್ಲೇ ಮೂಲೆಯಲ್ಲೊಂದು ಸಣ್ಣದಾದ ರೂಮ್‌ನಲ್ಲಿ ಟಾಯ್ಲೆಟ್‌. ಹಾಲ್‌ ಮತ್ತು ಅಡುಗೆ ಮನೆ ಒಂದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ! ಇದೇ ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ಗೆ ಸಿಗುವ ಅರಮನೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಓನರ್‌ ಎಂಬ ಕಿರಿಕ್‌ ಪಾರ್ಟಿ ಆಗಾಗ ಬಂದು ಆತ ನೀಡಿರುವುದು ಅಂಬಾನಿಯ ಅರಮನೆಯೇನೋ ಅನ್ನುವಂತೆ ತಪಾಸಣೆಗೆ ತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ನಮಗೆ ಯಾವ ಕಡೆಯಿಂದ ನಗಬೇಕೋ ತಿಳಿಯಲೊಲ್ಲದು!  ನಮ್‌ ಲೈಫ್… ಅದೊಂದು ಅನಾಥ ಜೀವನ. ನಮಗೆ ನಾವೇ! ರೂಮ್‌ ಮೇಟ್‌ಗಳೇ ನಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳು. ಹಬ್ಬ, ರಜೆ ಬಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಮಗೆ ಊರಿನ ನೆನಪು. ದುಡ್ಡು ಖಾಲಿಯಾದಾಗ ಅಪ್ಪನ ನೆನಪು, ಆಗಾಗ ಅಮ್ಮನ ಫೋನ್‌. ಕರುಳಿನ ಮಾತು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಭಾವನೆಗಳು ಉಕ್ಕಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಒಂದರೆಡು ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮೈ ಕೊಡವಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.  

ನಿಜಕ್ಕೂ ನಮ್ಮದು ಅದ್ಬುತ ಪ್ರಪಂಚ. ಸಂಜೆ ಆದ ಕೂಡಲೇ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಧಾವಂತ ಇಲ್ಲ. ಎಂಟರವರೆಗೂ ಅಲೆಯುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೇಳುವವರಿಲ್ಲ. ಒಂಬತ್ತಕ್ಕೋ ಹತ್ತಕ್ಕೋ ರೂಮ್‌ಮೇಟ್‌ ಕಾಲ್‌ ಮಾಡಿ, ಪಾತ್ರೆ ತೊಳಿಬಾರಲೇ ಮಗ್ನ! ನಿನ್‌ ಪಾಳಿ ಇವತ್ತು ಅಂದಾಗ ರೂಮ್‌ನ ನೆನಪು. ರೂಮ್‌ನ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಟೈಮ್‌ ಟೇಬಲ್‌. ಕಸ ಗುಡಿಸುವುದು, ಅಡುಗೆ, ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುವುದು. ಈ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಆಗಾಗ ಮುಖ, ಮೂತಿಗಳು ಸೊಟ್ಟ ಆಗಿದ್ದು ಕೂಡ ಇದೆ. ಆದರೆ ಒಂದರೆಡು ಗಂಟೆಗಳಷ್ಟು ಕಾಲ ಅಷ್ಟೇ! ಮತ್ತೆ ನಾವು ಬಂಧುಗಳು. ಆರಂಭದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹಾರಾಟಗಳೆಷ್ಟೋ! 

ಪರೀಕ್ಷೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ನಾವು ಬುಕ್ಸ್‌ ಮುಟ್ಟೋದು ಎಂಬುದು ನಮ್ಮ ಅಲಿಖೀತ ಕಾನೂನು. ಇವತ್ತು ಓದು, ನಾಳೆ ಎಕ್ಸಾಂ… ಅಷ್ಟೇ ನಮ್‌ ಲಾಜಿಕ್‌. “ಏನ್‌ ಮಗಾ, ಆ ಶೀಲಾ ಜೊತೆ ಪಾರ್ಕಿನಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ! ಏನ್‌ ಸಮಾಚಾರ?’, “ಅವಳು ಯಾಕೋ ಮಾತಾಡ್ತಿಲ್ಲ ಕಣೋ, ಕೈಕೊಟ್ಲು ಕಣೋ ಗೆಳೆಯ ಅವಳು’, “ಬಿದ್ಲು ಗುರು ಆ ಕೊನೆ ಬೆಂಚಿನ ಡಿಂಪಿ…’ ಈ ತರಹ ಆಧುನಿಕ ಪುರಾಣದ ಮಾತುಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಕಾಮನ್‌. ಬಾ ಗುರು, ಬಾರ್‌ಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅಂತ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಕರೆದಷ್ಟೇ ಸಲೀಸಾಗಿ ಕರೆಯುವ ಗೆಳೆಯರು ಇರುತ್ತಾರೆ. ಮಂಗನ ಮನಸ್ಸು ಆಗಾಗ ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೆಗೋ ಟ್ರಾಕ್‌ಗೆ ತಂದು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತದೆ.  

ತಾರೆಯರ ಫೋಟೋಗಳು, ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಸದ ರಾಶಿ, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿರುವ ನಿಕ್ಕರ್‌, ಪ್ಯಾಂಟ್‌, ಶರ್ಟ್‌ಗಳು, ಅನಾಥವಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಪುಸ್ತಕಗಳು, ರಂಗು ರಂಗಿನ ಇಂಗ್ಲೀಷ್‌ ಮ್ಯಾಗಝಿನ್‌ಗಳು ರೂಮ್‌ನ ಒಳಗೆ. ಇನ್ನು ರೂಮಿನ ಹೊರಗೆ, ಸಂಡೇ ಔಟಿಂಗ್‌ಗಳು, ಡೇಟಿಂಗ್‌ಗಳು, ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುವ ಸಿನೆಮಾಕ್ಕಾಗಿ ಥಿಯೇಟರ್‌ ಮುಂದೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ನಿಲ್ಲುವ ಸರತಿಯ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನ, ಹುಡುಗಿಯರೊಂದಿಗೆ ಪಾರ್ಕ್‌ ಮತ್ತು ಪಾರ್ಲರ್‌ಗಳ ಸುತ್ತಾಟ, ಸಂಕಷ್ಠಿ ದಿನದಂದು ಹುಡುಗಿಯರ ನೋಡಲು ಗಣೇಶನ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಭಕ್ತ ಮಹಾಶಯರಂತೆ ಹಾಜರ್‌, ಹೊಟ್ಟೆಪೂರ ಜಂಕ್‌ ಫ‌ುಡ್‌ಗಳು, ಕಾಡು ಹರಟೆ, ತಂಟೆ, ಕೀಟಲೆ, ಯಾಕೆ ಬುಲ್‌ ಬುಲ್‌ ಮಾತಾಡಕಿಲ್ವಾ? ಎಂಬ ರೇಗಾಟಗಳು… ಅಬ್ಟಾ! ಇದೇನಿದು? ದೇವರು ದಿನಕ್ಕೆ ಕೇವಲ ಇಪ್ಪತ್ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗಳನ್ನು ಏಕೆ ಮಾಡಿದ ಎಂಬ ನಿತ್ಯ ಧಿಕ್ಕಾರ ಅವನಿಗೆ.  

ದುಡಿಯುವ ಬ್ಯಾಚುಲರ್ದು ಇನ್ನೊಂದು ರೀತಿ. ಅದರಲ್ಲೂ ಎರಡು ರೀತಿಯವರು ಇದ್ದಾರೆ. ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವರೂ ಕೂಡ ಓದುವ ಹುಡುಗರಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಎಂಜಾಯ್‌ ಮಾಡುವವರು. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ನಮ್ಮ ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ ವ್ಯಾಲಿಡಿಟಿ ಮುಗಿದೇ ಹೋಗಿದೆ ಅನ್ನುವಂತೆ ಪೈಸೆಗೆ ಪೈಸೆ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿ, ನಾಳೆ ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಮನೆ, ಅಲ್ಲಿ ಸೆಟ್ಲಾಗಬೇಕು, ಇಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳು ಸಾಕು ಅಂತ ಸದಾ ಪ್ಲಾನಿಂಗ್‌ ಶೀಟ್‌ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಅದರಲ್ಲೇ ಮುಳುಗಿ ಹೋಗುವವರು.  

ಓದು ಮುಗಿಯುತ್ತಲೇ, ಎಲ್ಲಾ ಆಟಗಳಿಗೂ ಒಂದು ಬ್ರೇಕ್‌ ಬೀಳುತ್ತದೆ. ರೂಮ್‌, ಹಾಸ್ಟೆಲ್‌ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಟಾಗಲಂತೂ ಹುಡುಗರು ಅತ್ತು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಅವು ಲೈಫ್ನ ಪರ್ಮನೆಂಟ್‌ ಮೆಮೊರಿಗಳು. ಕೆಲವರು ಮೊಗೆ ಮೊಗೆದು ಕುಡಿದರೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಕೈಚೆಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಬಿಡುತ್ತಾರೆ.  

ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಕ್ಷಣಿಕ ಅಂದ್ರೆ ಈ ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ ಲೈಫ್. ಮನೆಯವರಂತೂ ಹಗ್ಗ ಹಿಡಿದು ಕಾದಿರುತ್ತಾರೆ. ಸಿಂಗಲ್‌ ಆಗಿರುವವರಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸಿ, ಸಂಸಾರದ ಬಾವಿಗೆ ತಳ್ಳಲು ಸಿದ್ದತೆಯನ್ನವರು ನಡೆಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ನಮಗೂ ಕುತೂಹಲವಿದ್ದರೂ ಈ ಚಂದದ ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ ಲೈಫ‌ನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಇಷ್ಟ ಪಡದೇ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಮದುವೆ ಬೇಡವೆಂದು (ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟವಿದ್ದರೂ ಕೂಡ) ಹೇಳಿದರೂ ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಏನೇನೋ ಹೇಳಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಅವಳ ಎದುರಿಗೆ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ದಾರ ಬಿಗಿಸಿ ಎಲ್ಲರೂ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ, ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. 

ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ ಪದವಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ನಾವು ಮದುವೆ ಪದವಿ ಧರಿಸಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿ “ನನ್ನದು’ ಇಲ್ಲವಂತೆ! “ನಮ್ಮದು’ ಅಂತೆ, ಅವಳನ್ನು ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಂತೆ. ನನ್ನನ್ನು ನಾನೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳದ ಆ ಬ್ಯಾಚುಲರ್‌ ಜೀವನವೆಲ್ಲಿ? ಈ ಜೀವನವೆಲ್ಲಿ?  

ಸದಾಶಿವ್‌ ಸೊರಟೂರು, ದೊಡ್ಡಬೊಮ್ಮನಹಳ್ಳಿ